با بمب باران مریخ آنجا را قابل سکونت کنیم!

به گزارش اسپیناس به نقل از وبسایت بیگ بنگ، الون ماسک، مالک شرکت فضایی اسپیس‌ایکس، به تازگی در برنامه‌ای تلویزیونی پیشنهاد بسیار عجیبی برای قابل سکونت ساختن سیاره مریخ ارائه کرده است و معتقد است که می توان با بمباران اتمی، حرارت این سیاره را به حد مناسب برای زندگی انسان رساند.

انسان به شدت به دنبال یافتن یک مرکز ثانویه برای زندگی بشر است و در این میان بسیاری از دانشمندان معتقدند که سیاره مریخ به عنوان یک گزینه مناسب برای زندگی بشر محسوب می شود. حال الون ماسک به عنوان یکی از افراد برجسته در رده فناوری به اظهار نظرهای بسیار جالبی در این زمینه دست زده است. الون ماسک که یکی از افراد اصلی پروژه ارسال گردشگر به فضا محسوب می شود معتقد است که برای تنظیم حرارت سیاره مریخ می توان این سیاره را با بمب های اتمی مورد هدف قرار داد.

برای مطالعه بیشتر به ادامه مطلب مراجعه نمایید...

به گزارش اسپیناس به نقل از ایسنا، محققان اقیانوسی شگفت آور در زیر زمین پیدا کردند که باعث شد درک ما را نسبت به زمین به کل تغییر دهند.این کشف مهر تاییدی است بر یک تئوری قدیمی که می‌گوید گوشته زمین یک مخزن آب بسیار عظیم را در خود پنهان کرده است.« این کشف نشان می‌دهدیک حجم بسیار بسیار عظیم آب در اعماق بسیار زیاد زمین به دام افتاده است.» این را گراهام پیرسون، ژئو شیمی‌دان دانشگاه آلبرتای کانادا و نویسنده ارشد مقاله‌ای که از نتایج مطالعه بر روی این کانی به دست آمده، می‌گوید. نتایج یافته‌های پیرسون و همکارانش که در مجله نیچر چاپ شده، نشان می‌دهد این الماس بی‌ارزش (از نظر جواهری) چسبیده به یک نوع خاص از کانی اولیوین به نام رینگوودیت پیدا شده. این اولین بار است که این نوع خاص اولیوین در سطح زمین و در جایی به جز محل برخورد شهاب‌سنگ‌ها یا آزمایشگاه‌ها دیده می‌شود. این کانی تنها در فشار بسیار خردکننده مثل مناطقی با عمق بیشتر از ۵۱۵ کیلومتری سطح زمین یا محل برخورد شهاب سنگ‌ها شکل می‌گیرد. اما چرا وجود این کانی نشان‌دهنده حضور یک اقیانوس عظیم آب در اعماق زمین است؟

برای مطالعه بیشتر به ادامه مطلب مراجعه نمایید...

منظومه شمسی و راز ساختار آن همواره بزرگ‌ترین معمای دانشمندان بوده است. چطور طبیعت یک سیاره می‌سازد؟ آیا این کار به صورت مرحله به مرحله صورت می‌گیرد یا اینکه منظومه شمسی از پیش ساخته شده است. آیا سیارات به همین شکلی که امروز می‌بینیم شکل می‌گیرند یا آنها از منظومه شمسی منحرف شده‌اند. دو ماموریت اخیر ناسا برای پاسخ دادن به سوالات این چنینی کمک بزرگی خواهد بود. اوت ۲۰۰۴ ناسا فضا پیمای مسنجر را برای کاووش سیاره تیر به فضا پرتاب کرد و سال ۲۰۰۸ به این سیاره رسید و در ۲۰۱۱ در مدار این سیاره قرار گرفت. در این ماموریت نوع ساختار جغرافیایی تیر، ترکیب‌های شیمیایی این سیاره و میدان مغناطیسی هسته آن را تا بهار ۲۰۱۲ بررسی خواهد کرد. به زودی ماموریت دیگری قرار است انجام شود. در این ماموریت ناسا دو قمر گرد گریل A و گریل B را به سمت ماه یا قمر زمین می‌فرستد تا میدان گرانشی ماه را بررسی کند. درحال‌حاضر دوقلوهای گریل در مدار ماه قرار گرفته‌اند و این دو قمرگرد ماموریت ۸۰ روزه شان را در بهار سال آینده آغاز خواهند کرد. ماموریت دوقلوهای گریل برای شناسایی وضعیت کره زمین و ماهواره‌هایی که سراسر آن را فرا‌گرفته‌اند و همچنین بررسی اینکه زمین ابتدا دو قمر داشته است کمکی بزرگی خواهد بود.

برای مطالعه بیشتر به ادامه مطلب مراجعه نمایید...

اگر بدون لباس فضایی در معرض خلأ قرار بگیرید، مطمئناً زنده نخواهید ماند ولی نحوۀ مرگ انسان به چه صورت خواهد بود؟

این کلیپ که زیرنویس فارسی دارد به شما توضیح میدهد که مرگ انسان در فضا بدون لباس مخصوص چگونه خواهد بود!

برای مشاهده این ویدیو به ادامه مطلب مراجعه نمایید...

دنیای ما آثار باستانی چشمگیری را از دوران دور در خود جای داده است. سازه‌هایی که به نظر می‌رسد امکان ساختنشان با فناوری‌ای که تمدن‌های آن زمان داشت، جور در نمی‌آید. چرا که بیش از حد بزرگ، سنگین یا پیچیده‌ هستند. به همین دلیل عده‌ای می‌گویند بعید نیست سازندگان باستانی این آثار با پیروی از دستورالعمل‌های موجودات فرازمینی آنها را ساخته‌ باشند، یا این‌که این سازندگان اصلا از اهالی زمین نبوده‌اند! اما مهم این است که شواهد مهمی از این ادعا وجود ندارد و بیشتر شبیه ِ داستانی شیرین به نظر می رسد.

فکر کردن درباره ی اینکه موجودات فضایی شاید روزگاری به ملاقات زمینی‌ها آمده باشند جالب و سرگرم‌کننده است. اما واقعیت این است که هیچ‌گونه شواهدی از اینکه زمانی موجودات فرازمینی در سیاره ما بوده‌اند وجود ندارد. متوسل شدن به عوامل فرازمینی برای توجیه نحوه ساخت عظیم‌ترین دستاوردهای بشر به معنای نادیده‌گرفتن روش‌های شگفت‌انگیزی است که تمدن‌های ماقبل تاریخ برای ساختن بزرگ‌ترین و اسرارآمیزترین سازه‌های روی زمین به کار برده‌اند.

برای مطالعه بیشتر به ادامه مطلب مراجعه نمایید...

چندی پیش مریخ‌نورد جدید سازمان فضایی اروپا در هنگام فرود بر سطح مریخ سقوط کرد و نابود شد. حال این سازمان علت اصلی سقوط مریخ‌نورد خود را کشف و اعلام کرد که مأموریت نیمه شکست‌ خورده را در مراحل بعدی ادامه می‌دهد.

به گزارش اسپیناس به نقل از سرویس فناوری آنا، برنامه فضایی «اگزوماس» سازمان فضانوردی اروپا یک برنامه چند مرحله‌ای‌ است که نخستین مرحله آن با موفقیت و دومین گام آن با شکست به پایان رسید. گام دوم این برنامه فرود «شیاپارلی»، مریخ‌نورد فضاپیما، روی مریخ بود اما این فرود در آخرین دقیقه به یک فاجعه تمام‌ عیار تبدیل شد. سقوط مریخ‌نورد از فاصله ۳ کیلومتری روی سطح مریخ، نه‌ تنها این مأموریت را با شکست روبرو کرد بلکه سطح مریخ را نیز به شدت دچار آلودگی کرد و نگرانی‌های زیادی درباره ی آینده تحقیقات روی سیاره ایجاد کرد.

برای مطالعه بیشتر به ادامه مطلب مراجعه نمایید...

به گزارش اسپیناس به نقل از ایرنا، محققان موسسه تحقیقاتی “پلی تکنیک فدرال لوزان” در سوییس توانستند پاسخ مناسبی برای این پرسش بیابند که چرا صدای ضربان قلبمان را نمی ‌‌شنویم! آنها دریافتند که مغز به طور آگاهانه از پردازش سیگنال ‌‌های حسی مربوط به قلب خودداری می ‌‌کند. در واقع بدن ما تنها آن بخش از محیط را درک می ‌‌کند که مغز تصمیم می ‌‌گیرد در رابطه با آن هوشیار باشد. اما نکته قابل توجه این است که قلب ما نیز در نحوه درک محیط اطراف موثر است.

محققان در جریان کار، از مغز ۱۵۰ داوطلب، دو مرتبه تصویربرداری کردند. برای این منظور مجموعه ‌‌ای از اشکال هندسی برای داوطلبان به نمایش درآمد؛ به ‌‌طوری که گاهی تناوب نمایش تصاویر با ضربان قلب آنان هماهنگ بود و گاهی این هماهنگی وجود نداشت. در تصویربرداری به شیوه FMRI مشخص شد در مواردی که آهنگ نمایش تصاویر با ضربان قلب هماهنگ است، داوطلبان در به ‌‌یادسپاری و درک صحیح تصویر دچار مشکل می ‌‌شوند.

برای مطالعه بیشتر به ادامه مطلب مراجعه نمایید...

در این ویدئوی تایم لپس که توسط ماهواره DSCOVR به ثبت رسیده، چرخش زمین به دور خودش را در گذر یک سال می بینیم.

برای مشاهده ویدیو به ادامه مطلب  مراجعه نمایید...

یکی از بزرگترین پرسش های کیهان شناسان فهم و توضیح رویدادهای آغاز کیهان است. ایده اصلی کار آنها مانند چک دوباره صحنه های ضبط شده توسط دوربین ورزشگاه هاست. برای تحلیل دقیق یک رویداد  و اینکه متوجه شویم در یک لحظه به خصوص چه اتفاقی افتاده است؛ باید فیلم را به عقب برگرداند. البته در خصوص کیهان دوربینی در کار نیست و این معادلات ریاضی و مدلسازی ها هستند که وقایع لحظات آغازین کیهان را به ما نشان می دهند.

پایه بسیاری از مدل های کیهان شناسی نظریه نسبیت عام اینشتین است که در سال ۱۹۱۵ مطرح شد. الکساندر فریدمان در سال ۱۹۲۳ به حل معادلات اینشتین برای زمانی مشخص در ابتدای شکل گیری کیهان دست یافت. نتیجه کار وی نشان می داد جهان در لحظات اولیه چگالی بسیار زیادی داشته ؛ چیزی مانند تکینگی در مرکز یک سیاهچاله. همچنین طبق یافتهء فریدمان؛ جهان در آغاز؛ دمای بسیار زیاد ؛ در حد ۱۰ به توان ۳۲ کلوین داشته است. چیزی که بعدها انفجار بزرگ یا Big Bang  نامیده شد.. در سال ۱۹۶۵؛ آرنو پنزیاس Arno Allan Penzias و رابرت ویلسون Robert Wilson که در حال آزمودن وسیله ارتباط رادیویی آزمایشگاه های بل تلفن بودند؛ متوجه تابش زمینه کیهانی ((CMB cosmic microwave background شدند. این موضوع شاهد محکمی در تایید نظریه های آغاز کیهان بود. تابشی معادل تابش سیاه در حدود ۳ کلوین که می شد آن را از هر جهت آسمان دریافت کرد.

برای مطالعه بیشتر به ادامه مطلب مراجعه نمایید...

سوال: سیاهچاله‌ها به دلیل چگال بودن جاذبه ی زیادی دارند و به دلیل این جاذبه نور هم نمیتواند از آن عبور کند.پس همیشه سیاه است.اما ستاره‌های نوترونی بسیار چگال تر از سیاهچاله‌ها هستند ولی آنها را میبینیم.دلیلش چیست؟

پاسخ: خیر اینطور نیست. ستاره های نوترونی نسبت به سیاهچاله ها از چگالی کمتری برخوردار هستند. درواقع در عالم هستی جسمی چگال تر از سیاهچاله وجود ندارد.

بطور کل ستاره شناسان از ۳ مبنای: واحد نجومی، سال نوری و پارسک برای محاسبه فواصل زیاد بین ستارگان و کهکشان ها استفاده می کنند، که در زیر به اختصار شرح داده شده است.

۱- واحد نجومی (AU): از این واحد معمولا در مقیاسهای منظومه شمسی استفاده می شود، همچنین برای بیان فواصل ستاره های دوتایی نزدیک بهم و سیارات فرا خورشیدی نیز از این واحد استفاده می شود. بعنوان مثال به فاصله زمین تا خورشید یک “واحد نجومی”(Astronomical unit) گفته میشود که برابر با ۱۵۰ میلیون کیلومتر است و کوچکترین واحد فواصل نجومی محسوب میشود. طبق این واحد فاصله پلوتو تا زمین ۴۰ واحد نجومی میباشد.

۲ – سال نوری (LY): “سال نوری” (Light year) یکی از یکاهای پر کاربرد در سنجش فاصله اجرام فضایی و کیهانی میباشد. سال نوری طبق تعریف برابر است با مسافتی که نور در خلاء در مدت یک سال طی می‌کند. بعنوان مثال نزدیک ترین سامانه ستاره ای به ما یعنی آلفا قنطورس حدود ۴٫۳ سال نوری با ما فاصله دارد، یعنی اگر شما با سرعت نور که ۳۰۰ هزار کیلومتر در ثانیه است، به سمت این سامانه ی ستاره ای حرکت کنید از دید ناظر ۴٫۳ سال زمینی در راه هستید.

در این تصویر فاصله خورشید تا منظومه آلفا قنطورس را مشاهده می کنید که بر حسب واحد نجومی مشخص شده است.

۳– پارسک (PC) : واحد دیگری که از سال نوری بزرگتر است “پارسک”(Parsec) نام دارد، هر پارسک برابر ۳٫۲۶ سال نوری یا ۳۱ تریلیون کیلومتر است. در واقع اگر شما از منظومه‌ی شمسی چنان دور شوید که وقتی به مدار زمین نگاه کنید، اندازه شعاع مدار آن به اندازه یک ثانیه قوسی دیده شود، شما در فاصله‌ی یک پارسکی از زمین قرار گرفته‌اید! بعنوان مثال بر حسب پارسک فاصله ستاره آلفا قنطورس با زمین ۱٫۳ پارسک است. برای فواصل دورتر از کیلو پارسک که برابر ۱۰۰۰ پارسک و یا مگاپارسک که برابر با ۱۰۰۰۰۰۰ پارسک است استفاده می شود.

منبع: بیگ بنگ

برخلاف آنچه به نظر می رسد؛ “سال نوری” واحد اندازه گیری فاصله است، نه زمان و فاصله ای است که نور در یک سال در فضا طی می کند. به طور دقیق تر، اتحادیه ی جهانی ستاره شناسی سال نوری را فاصله ای می داند که نور در ۳۶۵٫۲۵ روز طی می کند. به زبان مشابه، میتوان ۶۰ مایل را در واحد اتومبیل-ساعت ( فاصله ای که یک اتومبیل در یک ساعت و در بزرگ راه طی می کند) بیان کرد. در واقع ما در در طول روز برای بیان فاصله از معیار زمان استفاده می کنیم. به عنوان مثال، “ده دقیقه مانده تا برسم” و …

نور با سرعت ۲۹۹۷۹۲ کیلومتر بر ثانیه حرکت می کند. فاصله ی ما تا نزدیک ترین ستاره ۴٫۳ سال نوری یا ۴۰٫۷ تریلیون کیلومتر است. اولین اشارات به سال نوری به سال ۱۸۳۸ و به دانشمند آلمانی به نام فریدریش بسل بر می گردد. او فاصله ی ما تا ستاره ای به نام “ماکیان ۶۱” را اندازه گرفت و اندازه ی آن ۶۶۰ هزار برابر بزرگتر از شعاع مداری زمین بود. او به این تنیجه رسید که نور در عرض ده سال می تواند به این ستاره برسد، اما علاقه ی خاصی در به کار بردن واژه ی “سال نوری” نداشت.( به این دلیل که در آن مقطع هنوز مشخص نشده بود که سرعت نور عنصری بنیادی در طبیعت است). در سال ۱۸۵۱، این واژه برای نخستین بار در آلمان و نشریۀ نجومی Lichtjare، ظاهر شد. بعدها اخترشناسان این واژه را به کار بردند و امروزه “سال نوری” حتی در متون علمی نیز واژه ای آشنا به حساب می آید.

برای مطالعه بیشتر به ادامه مطلب مراجعه نمایید...